Biografie

Beschouwing

Teun Voeten noemt zichzelf ‘ontredderingsfotograaf’. Deze omschrijving dekt de lading van zijn werk beter dan de term oorlogsfotograaf. De werkelijkheid in de crisisgebieden die hij in de loop van de jaren tachtig en negentig bezoekt, is niet zo heroïsch als het woord oorlogsfotografïe veronderstelt. Zijn fotografie getuigt van intelligentie en engagement. In beelden, woorden en daden toont hij zijn betrokkenheid bij mensen die – als gevolg van de omstandigheden – dader of slachtoffer zijn. Teun Voeten vertrekt goed geïnformeerd naar oorlogsgebieden en biedt, naar Amerikaans voorbeeld, redacties van tijdschriften en kranten na terugkeer complete reportages aan in woord en beeld (zogenaamde ‘package deals’). Daarnaast werkt hij regelmatig in opdracht. Zijn antropologische achtergrond is voor hem het uitgangspunt van waaruit hij eigenzinnig en soms eigengereid te werk gaat.

Teun Voeten kreeg, toen hij op de middelbare school zat, van zijn ouders een camera cadeau. Toen hij een jaar als uitwisselingsstudent op de Sparta High School in Sparta, New Jersey verbleef, werd hij gegrepen door het bruisende New York. In zijn eentje verkende hij al fotograferend de stad en deed daarmee zijn eerste ervaringen op met dit medium. In Nederland probeerde hij verschillende universitaire studies uit, maar geen enkele beviel hem op dat moment. Hij fotografeerde liever. De ‘achterkant’ van de samenleving had daarbij al direct zijn voorkeur. Via een cursus fotografie bij Lantaren/Het Venster in Rotterdam, gevolgd door stages bij zijn oom, de architectuurfotograaf Sybolt Voeten, en bij Jannes Linders, Chris Hutter en Charles van Gelder kreeg hij het vak onder de knie. Het accent verschoof echter steeds meer van architectuur naar portretten en reportages. “Mensen zijn onvoorspelbaar, gebouwen niet. Dat maakt het fotograferen van mensen altijd spannend. Veel hangt van het toeval af”, zegt hij daarover. De studie culturele antropologie, met als bijvak filosofie aan de Rijksuniversiteit Leiden bevredigde uiteindelijk wèl zijn intellectuele nieuwsgierigheid.

New York hield hem vanaf het eerste moment dat hij de stad bezocht, in de ban. Al na korte tijd kreeg hij oog voor de verschoppelingen. Hij werkte als reportagefotograaf voor verschillende New Yorkse tijdschriften en kranten en studeerde daarnaast, als bijvak, cultuurgeschiedenis aan de School of Visual Arts in New York City. Later, in 2000 verhuist Teun Voeten van Brussel naar New York, nadat hij eerder al Nederland voor België verruilde. Hij noemt Nederland overgeorganiseerd en de sociaal-democratie verstikkend. In België is het zakelijk moeilijker, maar in zijn ogen beter uit te houden door de prettiger sfeer en het aantrekkelijke rommelige landschap. Aan de morele consensus in Nederland en de dwingende moraliteit hier ten lande heeft hij een hekel. De anonimiteit bevalt hem beter dan het borrel- en subsidiecircuit.

De onrust, het zoeken naar het nieuws bepaalt Voetens koers en dus blijft hij reizen. Zo volgde hij de ingrijpende ontwikkelingen voor en tijdens de verkiezingen in Nicaragua in 1990. Dit resulteerde in een publicatie in de New Yorkse High Times. Hij verrichtte bovendien onderzoek in de goudzoekergemeenschap Bella Rica in Ecuador. Deze reportage werd gepubliceerd in Onze Wereld. Zijn teksten en foto’s dienden tevens als eindverslag voor zijn doctoraalexamen culturele antropologie.

Sedert 1991 reist hij regelmatig naar oorlogsgebieden. Vaak doet hij dat op eigen initiatief, soms met hulp van niet-gouvernementele organisaties (NGO) zoals Artsen zonder Grenzen en het Rode Kruis. Deze NGO’s beschikken over de logistiek en contacten waarvan Teun Voeten ter plekke gebruik kan maken. Zijn foto’s worden via het Nederlandse persbureau Hollandse Hoogte en Amerikaanse persbureaus verkocht, terwijl Voeten soms ook vooraf afspraken maakt met dag- of weekbladen als Vrij Nederland en De Morgen. De keuze van landen heeft te maken met zijn persoonlijke interesses, de praktische omstandigheden en actuele conflicten.

Inmiddels heeft hij een indrukwekkende staat van dienst. Hij fotografeerde in politiek onrustige landen als Panama en Ecuador en ging naar oorlogsgebieden als ex-Joegoslavië, Haïti, Rwanda, Zaïre, Tsjetsjenië, Afghanistan, Soedan, Colombia en Sierra Leone. In de meeste van deze landen blijft hij terugkeren om de ontwikkelingen te volgen.

Teun Voeten volgde de gebeurtenissen na het uiteenvallen van Joegoslavië op de voet. Meteen na zijn afstuderen in 1991 vertrok hij naar Kroatië om een reportage te maken in het kapotgeschoten Osijek en Vinkovci. Begin 1992 sloeg de oorlog over naar Bosnië. De internationale gemeenschap keek machteloos toe hoe Serviërs, Kroaten en moslims elkaar afslachtten. Concentratiekampen, bombardementen op burgerdoelen, massamoorden, sluipschutters en eindeloze rijen vluchtelingen waren opeens aan de orde van de dag in het hart van het moderne Europa. Teun Voeten was erbij en liep risico’s. In Mostar liet hij zich door dronken, gedrogeerde en overmoedige soldaten meevoeren naar de frontlinie. Hij werd door een Servische sluipschutter in zijn been geschoten en kwam in het ziekenhuis terecht. Desondanks relativeert hij het gevaar: “In Sarajevo wist je dat er bepaalde straten waren, waar je niet moest komen. Je leerde heel snel het geluid van granaten herkennen en ook of ze op je afkwamen of juist niet. Je weet ook dat een granaat niet afketst op een zachte ondergrond en wel op asfalt. Je kunt de risico’s inschatten. Maar dit was een klassieke beginnersfout: meegaan met dronken soldaten naar plekken die levensgevaarlijk zijn.”

Na terugkeer – hij woonde en werkte toen afwisselend in Brussel en Leiden – trad hij in 1993 op als coördinator in Vlaanderen voor de actie ‘Nederlandse fotografen voor ex-Joegoslavië’. Een jaar later initieerde hij een actie van de Belgische krant De Morgen ter ondersteuning van de onafhankelijke media in Sarajevo. Voeten deed hiertoe ter plekke onderzoek en nam de organisatie en het transport van materiaal naar Sarajevo op zich.

Eind maart 1994 reisde Teun Voeten naar Burundi en Rwanda om daar de vluchtelingenstroom in beeld te brengen. Het was zijn eerste reis naar Afrika en hij koos bewust voor deze kleine en relatief veilige landen. Na tien dagen Burundi en Zuid-Rwanda kwam hij in de hoofdstad Kigali aan. Vertegenwoordigers van de Verenigde Naties ter plekke vertelden hem dat alles rustig was en boden aan hem de volgende dag mee te nemen naar de gedemilitariseerde zone. Diezelfde avond werd het vliegtuig met aan boord de Rwandese president Habiyarama neergehaald. Als schuldigen werden de voormalige koloniale heersers (de Belgen) met hun vermeende Tutsi-aanhangers aangewezen. De genocide begon de volgende ochtend. Hutu-doodseskaders slachtten honderdduizenden Tutsi’s af. Voeten vluchtte een hotel in. Fotograferen op straat was levensgevaarlijk. Daarom schreef hij reportages voor De Morgen en de Volkskrant. Na enkele dagen liet hij zich evacueren met de aanwezige Belgen.

De Tutsi-revanche liet niet lang op zich wachten en vanuit het buurland Uganda viel het verzetsleger Rwandees Patriottisch Front (RPF) Rwanda binnen. Eindeloze stromen Hutu’s vluchtten naar Tanzania en het voormalige Zaïre. In enkele dagen tijd ontstonden daar de grootste vluchtelingenkampen ooit. In mei en juli ging Teun Voeten nog tweemaal terug om de aangrijpende gebeurtenissen vast te leggen.

In 1996 reisde hij naar Afghanistan, waar hij de Talibanstrijders fotografeerde, een beweging van religieuze strijders die in de vluchtelingenkampen in Pakistan haar oorsprong vond. Na een ‘Blitzkrieg’ waarin zij de steden Herat en Kandahar veroverden, rukten zij in 1996 op tot aan de hoofdstad Kaboel. In september van dat jaar namen zij de hoofdstad in. Voeten fotografeerde de gevolgen van de oorlog: steden die in puin lagen, oorlogsinvaliden die weer leerden lopen en vrouwen die – gedwongen door de streng Islamitische wetgeving – gesluierd op straat liepen.

Een jaar later reisde Voeten naar Soedan, waar sinds de onafhankelijkheid in 1956 een burgeroorlog woedt tussen het Arabisch, Islamitische regime in de hoofdstad Khartoum en de zwarte, christelijke en animistische bevolking van het zuiden. De Dinka’s, een van de grootste stammen in het zuiden van het land, zijn als gevolg van de oorlog volledig teruggeworpen op hun traditionele leefwijze. Alles draait om de koeien. Zij zijn betaalmiddel, voedsel, statussymbool, een inspiratiebron voor gedichten en liederen en bieden warmte in koude nachten. Van koemest worden vuurtjes gestookt om eten te bereiden en met de as smeren zij hun gezichten in. Niet alleen om cosmetische redenen: de as houdt ook ongedierte op afstand. Teun Voeten maakte dromerige foto’s waarop de koeien – net als in het Dinka-leven – centraal staan.

Ook in de oorlog in Sierra Leone zijn ideologische beweegredenen ver te zoeken. De strijd gaat om geld en macht. Het oosten en zuiden zijn rijk aan diamanten en om die streken wordt het felst gevochten. Het Revolutionary United Front (RUF), een rebellengroep die door buurland Liberia wordt gesteund, blies de strijd in 1992 nieuw leven in. In 1998 was Teun Voeten ter plekke, toen de West-Afrikaanse vredesmacht ECOMOG de aanval op het RUF inzette en de rebellen uit de hoofdstad Freetown verdreef. Hoewel de internationale vredesmacht al snel het grootste deel van het land controleerde, lukte het de rebellen in een verrassingsoffensief om voor kerstmis 1998 enkele belangrijke steden te heroveren. In alle paniek sloeg ook Teun Voeten op de vlucht en verdween voor de buitenwereld uit het zicht. Vanuit Nederland werd na enkele dagen, toen Voeten geen contact had gezocht met familie en vrienden, een zoektocht in gang gezet. De Nederlandse Vereniging van Journalisten en haar Belgische zusterorganisatie stonden op het punt een onderzoekscommissie naar het West-Afrikaanse land te sturen toen Voeten begin maart 1998 weer ongeschonden opdook, na een angstwekkende vlucht van twee weken voor de rebellen. Na thuiskomst begon hij een inzamelingsactie voor een school van vrienden in Sierra Leone, een project samen met Artsen zonder Grenzen en Belgische scholieren.

De ontdekking van mensen die onder het plaveisel van New York leven, inspireerde Voeten in 1994 tot het antropologisch-journalistieke project ‘tunnelmensen’. Maanden achtereen verbleef hij in het gezelschap van de daklozen. Hij kwam in de tunnels terecht door een gesprek met de Amerikaanse etnograaf Terry Williams die zijn onderzoek van crackhuizen en cocaïnebendes had verplaatst naar de ‘menselijke mollen’ in de verlaten trein- en metrotunnels. Voeten omschreef hen als “(…) een nieuwe klasse van door de maatschappij verstoten mensen die feitelijk onzichtbaar zijn geworden. Ik wil de onzichtbaren een menselijk gezicht geven.” De fotoreportage is, zo schrijft Henri Beunders (hoogleraar geschiedenis van maatschappij, media en cultuur) in zijn voorwoord van Voetens boek Tunnelmensen, op het eerste gezicht een vrijwel letterlijke herhalingsoefening van wat de eerste geëngageerde fotojournalist, Jacob Riis, een eeuw eerder deed in de New Yorkse sloppenwijken. Diens fotoboek How the other half lives, bracht een schokeffect teweeg. Toch wijken Voetens bedoelingen, volgens Beunders, af van die van Riis. De laatste was uit op verbetering van de situatie voor de betrokkenen, Voeten heeft die pretentie niet. Zijn enige bedoeling is “(…) inzicht te geven in de ziel van de tunnelmens en niet als Europeaan de Amerikanen de les te lezen”. Beunders is van mening dat Voeten in Tunnelmensen vooral diegene is waarvoor hij is opgeleid: antropoloog.

Daarin verschilt Teun Voeten ook van Peter Martens, die in de jaren tachtig aangrijpende beelden maakte van dak- en thuislozen in New York. Terwijl Martens hen zag als slachtoffers van een onrechtvaardig systeem en in rauwe zwart-witfoto’s de situatie aanklaagde, observeert Teun Voeten mensen die weliswaar in een – in onze ogen – onmenselijke situatie leven, maar die zichzelf desondanks uitstekend kunnen redden.

In zijn boek How de body? Hoop en horror in Sierra Leone (de uitdrukking ‘How de body’ is een begroeting in Sierra Leone) uit 2000 doet Teun Voeten grotendeels in tekst verslag van zijn reizen naar dit land. Enkele foto’s illustreren zijn verhaal, dat gebaseerd is op zijn journalistieke aantekeningen en op herinneringen aan reizen naar andere oorlogsgebieden. Teun Voeten wisselt zijn beschrijving van bloedstollende avonturen af met laconieke opmerkingen over het thuisfront, zijn werkwijze en het vak van fotojournalist. Zo schrijft hij dat hij in de ogen van een immigratieofficier wel een vreemde snuiter moet zijn: “Alle buitenlanders zijn het land aan het verlaten – in tegengestelde richting is het een druk verkeer van jeeps van hulporganisaties – en ik kom hier in mijn eentje aanbanjeren en wil er juist in.”

Voeten realiseert zich terdege dat hij er uit zakelijke overwegingen niet altijd aan kan ontkomen om zich met de actualiteit bezig te houden. Zijn klanten – de media – willen foto’s van crisissituaties, wereldwijd. Hij houdt hiermee rekening in zijn keuze van de onderwerpen. “Je moet als fotograaf altijd een beetje een kruideniersinstinct hebben”, zegt hij. In How de body merkt hij op: “Kindsoldaten zijn fotogeniek. Zwarte hummeltjes die met stoere geweren paraderen en met grote serieuze ogen de lens inkijken. (…) Kleine lieve boefjes, oorlog als kinderspel, verloren onschuld, initiatierites tot volwassenheid. Metaforen te over.” Het grote verschil met andere nieuwsfotografen is echter, dat Teun Voeten vaak al eerder ter plekke is, langer blijft en het liefst alleen werkt. Dat biedt hem de mogelijkheid situaties te leren kennen, de noodzakelijke contacten op te bouwen en zijn bewegingsvrijheid te vergroten.

Hij doet bij zijn werk emotionele ervaringen op, die hij het liefste met collega’s deelt. In How de body beschrijft hij zijn ontmoeting met Corinne Dufka, de voormalige oorlogsfotografe, die met haar foto’s uit Liberia prijzen won in de World Press Photo-wedstrijden. Zij verwoordde Voetens grootste angst toen zij vertelde waarom ze haar camera tijdelijk verruilde voor het werk als mensenrechtenactiviste. “Ik werd het beu om van de ene hot spot naar de andere te jakkeren”, vertelde ze. “Je bent alleen maar met incidenten bezig zonder enige mogelijkheid tot verdieping in je onderwerp.” Voeten merkt op: “Veel journalisten krijgen na jarenlang oorlog een dikke laag eelt op hun ziel die er maar niet vanaf wil slijten. De verstandigsten besluiten er een tijdje mee op te houden.” In How de body schrijft hij: “In ons vak is het eigenlijk taboe om over dit soort zaken [angst] te praten (…).” Het aura van heidendom, dat rondom het vak van oorlogsfotograaf hangt, zint Voeten niet. Hij bestrijdt de mythe van zuipende fotografen die nietsontziend op hun slachtoffers kruipen. “In het veld blijf je zover mogelijk van drank vandaan. Mensen als Sebastiao Salgado of James Nachtwey drinken geen druppel alcohol, want ze zijn voortdurend op hun qui vive. Heel professioneel.”

Desondanks betrapt hij zichzelf ook wel eens op beroepsdeformatie en dat brengt ambivalente gevoelens teweeg: enerzijds wil hij medeleven blijven voelen en probeert hij uit alle macht om niet murw en cynisch te worden, anderzijds vergt het fotograferen zelf zoveel concentratie, dat automatisch afstand ontstaat. Voeten blijft twijfelen over zijn rol als fotograaf: is hij buitenstaander of betrokkene? In How de body verwoordt hij dit als volgt: “Enkel omdat ik verscheurd ben door vrijblijvendheid en het me ontbreekt aan dadendrang heb ik voor het laffe vak van waarnemer aan de zijlijn gekozen.”

Teun Voeten denkt veel na over de rol van fotografie in het huidige informatietijdperk en over zijn eigen functioneren hierin. Het nieuws wordt steeds meer consumentgericht als gevolg van commercialisering, globalisering en kartelvorming van de media. Wereldnieuws verwordt tot een kortstondige hype die enkele dagen duurt en waarin het circus van CNN – gevolgd door alle grote persbureaus – voor enkele dagen in een crisiszone neerstrijkt, om daarna weer en masse te verkassen naar de volgende sensationele gebeurtenis. Langdurige en diepgravende berichtgeving is een uitzondering. Eerder is er sprake van verzapping van het nieuws.

“Soms”, vertelt hij, “voel je je als een fotograaf op safari. Dat was met name het geval in Sarajevo. Daar werden in het begin van de oorlog de journalisten nog met open armen ontvangen, omdat men het gevoel had dat de wereldpers de vrede zou kunnen bespoedigen. Na een paar jaar verdween die hoop bij de bevolking en werden fotografen met spot en hoon bejegend. Ik kreeg van een ‘local’ tijdens een bijeenkomst van Artsen zonder Grenzen te horen dat de pers maar beter kon verdwijnen uit de stad, ‘opdat we zonder buitenstaanders in waardigheid kunnen sterven’.” Teun Voeten respecteert die mening. Hij bevindt zich dan ook vaker op plekken die (nog) geen wereldnieuws zijn, dan in oorlogsgebieden. Toch wringt er ergens een schoen. Want het thuisfront betaalt wel voor foto’s van oorlogssituaties die in het nieuws zijn en zit nauwelijks te wachten op foto’s van gebieden waar het leven vreedzaam verloopt. Aan de andere kant is er minder aanbod van foto’s uit de zogenaamde ‘vergeten oorlogen’ zodat het Voeten altijd wel lukt om zijn materiaal gepubliceerd te krijgen.

Voeten is ambivalent over actuele ‘hot spots’. Soms laat ook hij zich meevoeren door mediahypes, al heeft hij er een hekel aan. “De regeltjes, de opfokkerij en de hoge prijzen – er zijn altijd overal veel oorlogsprofiteurs – stuiten me tegen de borst.” Maar aan de andere kant: “Je hoopt natuurlijk altijd in goede gezondheid met mooi werk terug te komen en dan is het soms handig om gebruik te maken van de kortstondige gemakken die gepaard gaan met de komst van een konvooi hulpverleners en journalisten.”

Teun Voeten bereidt zich goed voor door zich in te lezen in de geschiedenis en de politieke situatie van het land dat hij bezoekt. Daarnaast praat hij met collega’s en hulpverleners. Ter plaatse schat hij de situatie verder in. Meestal beheerst hij de belangrijkste voertaal in het betrokken land, in Joegoslavië leerde hij Servo-Kroatisch om zo onafhankelijker te kunnen werken. Voeten heeft altijd een paar contactadressen bij zich en ter plekke krijgt hij de namen van betrouwbare contactpersonen. Hij speelt in op adhoc situaties, maar vermijdt het liefst de frontlinies. Soms is dat onmogelijk, wanneer de linies onverwacht dichterbij komen. Nu eens is het rustiger dan hij had verwacht, dan weer is het hectischer of gevaarlijker dan hij had ingeschat. Situaties in oorlogsgebieden kunnen van het ene op het andere moment veranderen. Dat kan ook betrekking hebben op de infrastructuur: autowegen liggen er de ene dag nog wel en zijn de andere dag gebombardeerd, zoals hij in voormalig Joegoslavië meemaakte. Hij probeert altijd sporen achter te laten voor de achterblijvers, in de vorm van een adres, een telefoontje of een e-mail. Maar eigenlijk vindt hij het prettig om onbereikbaar te zijn, om alleen, zonder gezelschap te werken en zo optimaal mogelijk in het plaatselijke leven op te gaan.

Voeten beheerst de diverse technieken in zwart-wit fotografie zodanig, dat zijn foto’s overzichtelijk zijn, spannende lichtdonker contrasten hebben en tegelijkertijd tot in de details boeiend blijven. Hij weet de hoofdzaken snel van de bijzaken te onderscheiden en wendt camera standpunten, compositie, lichtdonker contrasten, bewegingsonscherpte, korrel en fijne gradatie aan om ‘zijn verhaal’ te vertellen. Wanneer hij bij voorbeeld een situatie fotografeert waarbij een dode op straat ligt en hij wil ook de omstanders in het beeld betrekken, dan kiest hij voor een wat hoger camerastandpunt. Bij het fotograferen van kinderen gaat hij soms door de knieën en benadert hen dan als gelijken, maar in situaties waarin kinderen duidelijk slachtoffer zijn van de grote mensen wereld, kiest hij soms juist voor een hoger standpunt om hun onmacht te benadrukken. Iedere keuze die hij maakt tijdens de opname of afdruk, of het nu standpunt, lensinstelling of kader is, is weloverwogen gedaan en daarin verraadt zich zijn vakmanschap. Niet zelden werden zijn foto’s op de voorpagina van dagbladen geplaatst, bij voorbeeld van NRC Handelsblad, Trouw, Het Parool, De Morgen en De Standaard en ook dat zegt iets over de kwaliteit van zijn beelden.

Teun Voeten begon te fotograferen met een Pentax K1000 en schafte later, voor zijn architectuurfoto’s, een Hasselblad en een Cambo 6/9 technische camera aan. Voor zijn reportages gebruikt hij Nikon FM en Nikon FE2-camera’s en een Leica M6.

De Nikon FE2 gebruikt hij het meest, omdat hij er snel en doeltreffend in moeilijke situaties mee kan werken. De serie over de tunnelmensen werd vervaardigd met de Leica M6 camera, omdat deze in donkere situaties het beste resultaat geeft en handig is op momenten dat het op snelheid aankomt. Voeten werkt zijn zwart-wit films in zijn eigen donkere kamer af. Soms assisteert een vriend of vriendin hem, als een opdracht veel haast heeft, soms brengt hij zijn materiaal naar een laboratorium.

De basis voor zijn werk blijven, ook in de toekomst, zijn negatieven. Weliswaar scant hij zijn afdrukken, maar digitale fotografie is aan hem (nog) niet besteed. Hij is nochtans geen digibeet. Voetens werk is te zien op zijn zelfgemaakte website: http://www.teunvoeten.com.

Teun Voeten schrijft vaak verhalen bij zijn foto’s. Soms is de politieke context te complex om in foto’s te tonen en biedt het geschreven woord uitkomst. “Foto’s zijn onverbiddelijk, maar een goed citaat kan ook de essentie weergeven,” zegt hij hierover. Foto’s in combinatie met pakkende onderschriften en een achtergrondverhaal benaderen de ingewikkelde realiteit nog het beste. Soms ook mag er niet worden gefotografeerd. In Rwanda was het tijdens de genocide te gevaarlijk, in Sierra Leone werden zijn camera’s door de rebellen gestolen en in het Afghanistan onder de Taliban is een camera taboe. Het maken van interviews is in zulke situaties vaak geen probleem.

Schrijven en fotograferen gaan niet gelijktijdig. Beide uitdrukkingsmogelijkheden vergen hun eigen concentratie. Voeten legt het accent op de fotografie en neemt bijvoorbeeld in tweede instantie interviews af.

Behalve verhalen schrijven, houdt Teun Voeten ook lezingen en neemt hij deel aan openbare discussies en panels. De lezingen betreffen ethnografische onderwerpen, de macht van beelden en de positie van de hedendaagse oorlogsfotografie en zaken waarmee hij zich als fotograaf bezighoudt, zoals de daklozen in New York. In maart 2001 nam hij deel aan paneldiscussies over ‘vergeten oorlogen’, georganiseerd door Doctors without Borders in Fort Mason Center in San Francisco en over ‘schendingen van de rechten van de mens en rol van de media’ in Columbia University, School for International and Public Affairs in New York.

Teun Voeten houdt de Nederlandse traditie hoog van gedegen en geëngageerde fotografie. Hij past in die zin in het rijtje namen van illustere oudere collega’s zoals Ad van Denderen, Koen Wessing en Willem Diepraam. Samen met een jongere generatie freelance-fotografen als Kadir van Lohuizen, Leo Erken, Petterik Wiggers, Eddy van Wessel en Jan Banning schuwt hij betrokkenheid bij mensen die het – als gevolg van oorlog en armoede – slecht hebben getroffen niet. Anders dan genoemde fotografen echter, lijkt Teun Voeten in zijn jacht naar nieuws meer op een reportagefotograaf dan op een documentair fotograaf die in alle rust een onderwerp van verschillende kanten belicht. Die tijd gunt hij zichzelf niet.

Voeten is zeer internationaal georiënteerd en zijn verhuizing naar New York past daar bij. Maar ook zijn onrustige aard sluit aan bij het karakter van deze stad. Contrasterend daarmee is het gevoel voor esthetiek en voor kleine, verstilde emoties, die zijn foto’s verraden. Zijn intellectuele bagage weerspiegelt zich in de weloverwogen aanpak van zijn onderwerpen en een voortdurende, gezonde twijfel over nut en noodzaak van zijn werk.

Documentatie